Aποχαιρετιστήρια επιστολή Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες;    

Οντας θυμάμαι 16 ετών και παίζοντας ένα θεατρικό εργο στο σχολείο και συγκεκριμένα την "Αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλη το κλίμα μεταξύ των παιδιών κάποια στίγμή είχε χαλάσει. Σαν να ηταν χθες δεν ξεχνάω μια Κυριακή που παρατήσαμε την πρόβα και καθόμασταν σε ενα κύκλο και περάσαμε ''δοκιμασίες" των καθηγητών μας για να φτιάξουν οι σχέσεις μας.Απο τις μέρες που δεν ξεχνιούντε όσα χρόνια και να περάσουν. Επίπονη μέρα αρκετά..αλλα αξέχαστη και αφετηρία στην ζωή μου. 

Τότε είναι που εμφανίζεται μπροστά μου η "Αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez". Με κάθε επιφύλαξη θα πώ οτι ήταν μας την είχε δώσει μια απο τις καθηγήτριες της θεατρικής ομάδας κάποια στιγμή.Συναισθηματικά φορτισμένος λοιπόν μετά απο αυτή την μέρα γυρίζω σπίτι και αυτή είχε βγεί στο τραπέζι του σπιτιού μου "φωνάζοντας" να την διαβάσω.Εφαγα εκεί όλο το βράδυ μου..μια...δυο τρείς...πεντε..δεκα...δεν χόρταινα να την διαβάζω. Η συνοδεία της συγκίνησης και των δακρύων έκανε την κατάσταση πολύ βαριά για έναν έφηβο 16 χρονών. Ηταν γραπτό ομως να γίνει έτσι κι έτσι έγινε. Ηρθε να μου αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου, την οπτική γωνία που αντικρύζω ο,τι συμβαίνει γύρω μου και άλλα πολλά.

Οι τότε πληροφορίες που είχα ήταν οτι ο συγγραφέας έγραψε την επιστολή όντας αρκετά άρρωστος απο καρκίνο και όλα έδειχναν οτι δεν θα τα καταφέρει.Συντάσει λοιπόν αυτή την αποχαιρετιστήρια επιστολή και την κοινοποιεί στους καλούς του φίλους. 

Περνόντας τα χρόνια και ενώ το Ιντερνετ αναπτύσεται ραγδαία αρχίζει και κυκλοφορεί οτι η επιστολή μπορεί να μην είναι του ιδίου. Η άποψη αυτή λεει οτι κάποιος απλά εγραψε την επιστολή και για να της δώσει κύρος είπε οτι είναι μια ξεχασμένη επιστολή του Μάρκες η οποία ηταν "θαμμένη" κάπου.

Οπως και να έχει τα πράγματα έρευνα για αυτό δεν θέλω να κάνω ούτε έχω τα μέσα για να την κάνω.Θεωρώ τίτλο του κειμένου που θα διαβάσετε τον τίτλο που έχω δώσει στο άρθρο είτε είναι αλήθεια είτε οχι.Μικρή σημασία έχει. Να την διαβάσεις και να έχεις χαμόγελο στα χείλη είναι δύσκολο...να την διαβάσεις ομως...και να την διαβάσεις για να μάθεις γιατί πρέπει να έχεις ενα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη όπως να πηγαίνουν τα πράγματα. Και μήν αργείς...σε τίποτα μην αργείς...το αύριο δεν το ξέρεις οπότε ό,τι είναι να κάνεις δράσε γρήγορα. Αυτα για εισαγωγή απο μένα...!

Και επειδή πάντα μου αρέσει να συνοδεύω κάτι ιδιαίτερο με μουσική... ενα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια για συνοδεία. 

https://www.youtube.com/watch?v=0daJ3PsOI2I

Υ,Γ: Κι αν σας ρίξει το κείμενο αυτό ελπίζω να λειτουργήσει σαν σφεντόνα... να σας πάει πισω αρκετά και να σας δώσει μεγαλύτερη ώθηση.

Καλο σαββατοκύριακο

Ν.Α

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. 

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! 

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. 
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. 

Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. 
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. 

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. 

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. 

Να λες πάντα αυτό που σκέφτεσαι και να κάνεις πάντα αυτό που νοιώθεις

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. 

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου' δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. 

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' 'έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. 

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα' ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. 

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. 

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία. 

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους
πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ". "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. 
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα"

Ερωτόκριτος

Τι κι αν γράφτηκε τον 17ο αιώνα...Τι κι αν είναι γραμμένος με έντονη κρητική διάλεκτο και αποτελειται απο 10012 στιχους...τι κι αν είναι είναι ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος με ομοιοκατάληκτους στιχους...; 

Οταν ξεκινάς να τον διαβάζεις καταλαβαίνεις το μεγαλείο του. Τον έχουμε ακουστά ολοι τον Ερωτόκριτο του Βιτσένζου Κορνάρου σαν το ωραιότερο ποίημα που έχει γραφτεί για τον έρωτα.Τελικα όμως είναι μονο αυτό? Σίγουρα μιλάει για ένα έρωτα που δεν έχουν ξαναμιλήσει απο τότε ποιητές. Αλλα ψάχνοντάς τον ανακαλύπτεις οτι δεν μιλάει μονο για αυτό. Μιλάει για αγαπη, για μισος,για εξουσία, για πόθο, για σκέψεις για φιλίες..για τα πάντα. Ειναι ενα ποίημα σύμβολο για όποιον άνθρωπο μπεί στην διαδικασία να τον διαβάσει.

Ενα μεσημέρι στην Πλάκα λοιπόν είδα την οδό Ερωτόκριτου την φωτογράφησα και την έντυσα με κάποιους απο τους υπέροχους στίχους του Βιτσένζου Κορνάρου.Τον συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει την ορεξη και την διάθεση.

(Ο Πόθος)...O Πόθος, όντε βουληθεί και θέλει να νικήσει,
γνώση δεν εί' ουδέ δύναμη να τον-ε πολεμήσει.
Πολλά μεγάλην Aφεντιάν, πολλά μεγάλη χάρη
έχει τ' ολόγδυμνο παιδί που παίζει το δοξάρι•
βαστά κουρφά ψιλή μαγνιά, τα μάτια μας κουκλώνει,
και το κακό, που μελετά, δε μας το φανερώνει•
την ίσα στράτα δεν πατεί, μα τη στραβή γυρεύγει,
φαρμακεμένες μαγεριές πάντα μάς μαγερεύγει.
’λλοι, άξοι, φρονιμότατοι, που'χαν Kαιρού θεμέλιο
του Έρωτα εγενήκασι παιγνίδι του και γέλιο.....

(Ο Ερωτας)...Γρικήσετε του Έρωτα, θαμάσματα τά κάνει.
Eις-ε θανάτους εκατό, όσοι αγαπούν, τσι βάνει·
πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει·
μαθαίνει τσι να πολεμού' σ' τση νύκτας το σκοτίδι·
κάνει τον ακριβό φτηνό, τον άσκημο, ερωτάρη,
κάνει και τον ανήμπορον, άντρα και παλικάρι,
το φοβιτσάρην άφοβο, πρόθυμον τον οκνιάρη,
κάνει και τον ακάτεχο να ξεύρει κάθε χάρη.

(Η αγάπη)... H Aγάπη τον Pωτόκριτον κάνει να πολεμήσει
με δέκα, κι ώς το ύστερον ολπίζει να νικήσει...
K' η Aγάπη, που στα βάσανα αντρεύγει και πληθαίνει,
κι οπού με τσ' αναστεναμούς θρέφεται και πλαταίνει,
θάμασμα πούρι το κρατούν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
πώς στην αρχήν τση ανήμπορη γεννάται στην αθάλη•
σπίθα μικρή κι αψήφιστη, δε λάμπει, μηδέ βράζει,
και πως να κάμει αναλαμπήν κιανείς δεν το λογιάζει.
Kαι αγάλια-αγάλια θρέφεται, σαν το καμίνι ανάφτει,
κεντά και καίγει δυνατά, και το κορμί μας βλάφτει

(Η στέρηση)...Kάτεχε, όσο στερεύγομαι το πράμα οπού μου αρέσει,
τόσο πλιά μες στα σωθικά σπίθες φωτιάς με καίσι

(Τα λόγια)... Aπ' ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη
να κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει•
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώσιν και με τρόπον,
κάνει και κλαίσιν και γελούν τα μάτια των ανθρώπων.

(Τα μάτια της καρδιάς)...Tα μάτια δεν καλοθωρού' στο μάκρεμα του τόπου,
μα πλιά μακρά και πλιά καλλιά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου•
εκείνη βλέπει στα μακρά, και στα κοντά γνωρίζει,
και σ' έναν τόπο βρίσκεται, και σε πολλούς γυρίζει.
Tα μάτια, να'ναι κι ανοιχτά, τη νύκτα δε θωρούσι•
νύκτα και μέρα, τση καρδιάς τα μάτια συντηρούσι.
Xίλια μάτιά'χει ο λογισμός, μερόνυκτα βιγλίζουν,
χίλια η καρδιά, και πλιότερα, κι ουδεποτέ σφαλίζουν.
Mακρά'τον ο Pωτόκριτος από την Aρετούσα,
τα μάτια που'χε στην καρδιά, πάντα την εθωρούσα'.
Eθώρειεν την πού βρίσκουντο', ταχύ, νύκτα, αποσπέρα,
μ' όλο που δεν την ήβλεπε, με μάτια, την ημέρα.

...Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.

Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.